Agenda

Het lijkt een alledaags, huiselijk tafereel: een stel kaarsen op een versterker. Een verwarming, een spiegel, een bewaarde bloem. En twee ‘geluidsboxen’ die bakstenen blijken te zijn. Het was een welkomstcadeau van een vriendin toen kunstenaar Zora Sel haar studentenkamer betrad. Die bakstenen dan. ‘Het is het productiefst om direct alles maar te laten zien’, stelt Zora. Dat zegt iets over de relatie tussen een exhibitionist en de voyeur: het is nutteloos om dingen te verstoppen, of weg te poetsen want mensen kijken toch wel. De situaties die Sel schildert liggen op een grensgebied tussen hele intieme, persoonlijke scenes en voor iedereen herkenbare stillevens. Want: niet transparant zijn is een hobbel die het proces van kennismaking vertraagd. Zo kan een schilderij net zo veel vertellen als een eerste ontmoeting. Het gaat haar niet om het vastleggen van intimiteit of persoonlijkheid in haar schilderijen, maar wel om het bedenken van een verhaallijn door objecten te combineren. Daar gebruikt ze de spullen voor die ze van haar dierbaren ontvangt, zoals een lamp, schaaltje, dienblad of twee bakstenen die ze kreeg als housewarminggift.

Hebben we een relatie met de spullen en objecten die we om ons heen verzamelen? Dat bevraagt ​​Zora Sel in de meest kleurrijke schilderijen. Terwijl ze één is met de dingen om haar heen, probeert ze de voortdurende en steeds veranderende structuren tussen haarzelf en deze onderwerpen te kaderen en identificeren. Haar schilderijen tonen gefragmenteerde beelden van deze dierbare objecten in composities die soms aan een realistisch stilleven doen denken, of juist onwijs zijn vervormd. Die composities ontstaan vaak vanuit een bepaalde hiërarchie. Welk object staat het dicht in je geheugen gegrift en wat staat letterlijk dichtbij in de ruimte? Wat kun je tekenen uit herinnering? De objecten die ze vaak gebruikt, zijn groter of worden herhaald op verschillende doeken. Hiermee probeert ze te laten zien hoe zij de regisseur kan zijn.

Inklappen ⭡