Tell (a) Tale

‘Ik vraag me af waarom je bestaat’ is een van de brieven uit de serie die de redacteuren van het magazine schreven aan het werk van Liedeke Taen. In december brachten zij een bezoek aan de expositie ‘A Sad Love Story’. De redactie gaf doormiddel van een directe benadering woorden aan het werk, want inderdaad ‘waarom besta jij?’. Juist schrijven met het idee niet belemmerd te worden door een antwoord van de objecten in deze tentoonstelling gaf een uitkomst waarin de redacteuren, als het aangesproken werk, elkaars brieven beantwoorden. Want inderdaad ‘waarom besta ik?’. 

Lieve mandarijnen op het glas,

Vandaag had ik er drie van jou in mijn tas en heb ik er twee gegeten. De een was zoet en de ander was zuur. Bij het pellen spoten er kleine fonteintjes aan mandarijnensap uit je mandarijnenhuid de stiltecoupé in. De schilletjes stopte ik netjes in het prullenbakje in de trein, daar moest ik twee mensen voor lastigvallen. Of ze hun benen even aan de kant wilden doen, alstublieft. Een hele tocht dus, om twee mandarijntjes in de trein te eten… weet je wel?

Maar zo lig jij daar, op het glas, niet in een prullenbakje. Jij ligt in de vensterbank, belicht door tl-buizen, reikend naar de ogen van voorbijgangers. En dat doe je goed. Je oranje is nog zo mooi en fel. Je huid is glanzend en reflecteert het koude licht. Als ik naar je kijk, zie ik geglazuurde stukjes fel oranje.

Als ik naar je kijk, zie ik jou. Mandarijnenschillen. Op glas. En ik ben blij dat je niet in een prullenbakje ligt.

– Cheyenne Pattiwaël

Beste Cheyenne,

Bedankt voor je brief en je belangstelling. Een vriendschappelijke tip voor de volgende keer: Het is nogal lomp om tegen mandarijnenschillen te beginnen over sap, wij missen dat wat ons zo lekker zacht hield. Er is nog maar één van ons daadwerkelijk mandarijn, en die is erg zelfbewust over zijn vorm. 

Hoe dan ook, het was erg fijn om zo bewonderd te worden hoor! Je sjaal ziet er fijn uit, daar zouden wij ons graag in wikkelen. Ik weet niet of oranje en lichtblauw goed samengaan, maar eigenlijk maakt me dat niet uit. Want laten we eerlijk zijn: Echte mandarijnen waren we nooit. Dat koude licht wat wij zo mooi reflecteren volgens jou, is net zo natuurlijk als wij zelf. We zijn wel glanzend, maar reflectieve oppervlakken hebben moeite om dingen in zich op te nemen. Ooit zat ik in een heerlijke oven. Fel licht was dat, maar warm en oranje, zoals wij.

Uiteindelijk is het allemaal wel oké hoor. Het is wat het is weet je wel. Nogmaals bedankt voor je lieve woorden, die verwarmen ons weer even.

Groet van ons.