Tell (a) Tale

Interview Marc Elisabeth

Voor de expositie Building a Ruin onderzocht kunstenaar Marc Elisabeth (NL, 1992) thema’s als vergankelijkheid, het tijdloze en de onverwachte schoonheid van ontwikkelingen op de bouwplaats. Met zijn camera paraat, dwaalde de kunstenaar op verschillende bouwterreinen om sporen van verval en wederopbouw te documenteren. Marc Elisabeth accentueert dat vernietiging een vorm van creatie is, een evolutie tot iets nieuws.

Waar anderen achteloos voorbijlopen, staat de kunstenaar stil om de rijke verhalen die zich afspelen op de bouwplaats te vertellen. Marc Elisabeth maakt gebruik van een innovatieve techniek: hij drukt zijn foto’s niet af op klassiek fotopapier, maar op afgedankte panelen die hij vindt op de bouwplaats. Zo wordt elke foto onderdeel van het proces van vernietiging en wederopbouw.

Zijn intrigerende werk daagt de toeschouwer uit om te reflecteren op diens omgeving en schoonheid te ontdekken op verrassende plekken — en maakt nieuwsgierig naar de maker. Maar hoe komt het werk van Marc Elisabeth tot stand? Wat beweegt hem en hoe vindt hij rust in het maakproces? RUIS ging met de kunstenaar in gesprek.

Welke muziek geeft jou inspiratie tijdens het maken van je kunstwerken?

Recentelijk heb ik tijdens mijn maaksessies naar het nummer Cement Shoes van DJ Spanish Fly geluisterd. Dit nummer heb ik vaak op repeat gehad. Over het algemeen luister ik vaak naar playlists of luister ik een album van begin tot eind. Ik ben namelijk ouderwets. Ik hou van extremen: muziek moet of heel hard en lomp zijn, of heel rustgevend. Als ik bijvoorbeeld naar Metal luister, ebt die agressie door naar mijn gevoel tijdens het maken. Bij rustige muziek heb ik juist meer ruimte om na te denken. Toen ik Building a Ruin aan het maken was heb ik ook veel podcasts geluisterd, voornamelijk The Blind Boy podcast.

Loop je wel eens vast in het maakproces? Wat doe je dan?

Ik loop niet zo vaak vast tijdens het maken, maar er zijn wel eens opdrachten, wensen of vragen waarbij ik wel een extra zetje of inspiratie gebruiken. Wat mij dan het meeste helpt is om te gaan fietsen of zwemmen. Sinds ik in Arnhem woon ga ik vaak een rondje fietsen door de Meinerswijk. Dat is een uiterwaard, een gebied dat bij hoogwater onder water kan lopen. Ik kijk tijdens het fietsen om me heen naar de paardjes, koetjes, hazen en fazanten die er rondlopen. Het is heel simpel en mindful. Zelfs met rotweer pak ik de fiets. Het is niet zo dat ik allerlei nieuwe ideeën bedenk tijdens het fietsen, maar ik kom wel altijd weer helemaal fris en fruitig thuis.

Heb je rituelen die je uitvoert voor het maken van een kunstwerk?

Ik drink twee kopjes koffie en ik loop met mijn hond. Vroeger had ik wel een ritueel: jongleren. Ik jongleerde altijd voordat ik iets ging maken. Ik nam mijn jongleerballen dan meer naar het atelier. Dat doe ik niet meer, ik ben uit het jongleren gegroeid. Ik ben ook niet meer zo jong…

Welk gevoel heb je wanneer je een kunstwerk af is?

Op de eerste dag dat het werk af is denk ik vaak ‘Shit, dit is echt vet! Heb ik dit gemaakt?Nu heb ik echt mijn beste werk ooit gemaakt.’ De dag erna wordt dat gevoel al iets minder en de dag daarna ben ik al een beetje onverschillig geworden, maar het is ook weer niet dat ik denk ‘gatverdamme’. Er is altijd een moment van vreugde, maar daarna ben ik ook weer snel uitgekeken op mijn eigen werk. Dat is voor mij een goede drive om weer snel iets nieuws te maken.

Building a Ruin was van 15 februari tot 6 april 2025 te zien bij RUIS. Naast zijn kunstpraktijk is Marc Elisabeth medeoprichter van het kunstplatform Felle Ellende. Hij studeerde in 2018 af aan St. Joost in Breda met de groepstentoonstelling ‘Happy People’. Direct na zijn afstuderen nam hij deel aan een residentie bij Breda Photo. Daarnaast nam hij deel aan residenties bij de Stadsgalerij in Breda en Het Besiendershuis in Nijmegen. Hij is tevens actief in de muziekwereld en maakte onder meer beelden voor Tramhaus, Iguana Death Cult en Global Warming. Momenteel woont en werkt de kunstenaar in Arnhem.